sonet czysccowy

Drzewami zakryta jest ta ziemia obca.
Milcząca trwa dniami, nocami wrzeszcząca.
Dzicz, z której przetrwanie noża ruch wyznacza.

Jak nadzieja busze jak trucizna zielone
Jedną dobrą ma, rzeką malowaną, drogę
Pod ostrzałem świecących dzikich oczu chmar
Drży para ludzkich dłoni, znalazłszy swój skarb

Opuśćże już wody, aniele mój drogi
Nie zwrócę cię  nigdy temu strumieniowi
Tak długo, za długo o to się modliłem
Do domu z tobą iść – tylko o tym śniłem

Że kocham –tego nigdy ci nie powiem
Choć to jedyne, co z życiem swym robię